وقتی تو نیستی٬ 

خورشید تابناک٬ 

شاید دگر درخشش خود را٬ 

و کهکشان پیر گردش خود را 

از یاد می‌برد. 

. 

. 

. 

آنگاه٬ 

نیروی بس شگرف٬ 

                      مبهم٬ 

                          نامرئی٬ 

نور حیات را٬ 

در هر چه هست و نیست٬ 

خاموش می‌کند. 

. 

. 

. 

وقتی تو با منی٬ 

گویی وجود من٬ 

سکرآفرین نگاه تو را نوش می‌کند. 

...  

چشمت شراب خلّر شیراز 

که هر چه مرد را 

مدهوش می‌کند. 

«حمید مصدق»