غزل حافظ

گل در برو می بر کف و معشوق به کام است 

سلطان جهـــــــــــــــانم به چنین روز غلام است 

گو شمــــــــــع میارید در این جمع که امشب  

در مجلس ما ماه رخ دوســـــــــــــــت تمام است 

در مذهب ما باده حـــــــــــــلال است ولیکن  

بی روی تو ای ســـــــــــرو گل اندام حرام است 

در مجلس ما عطـــــر میامیز که مــــــا را 

هر دم ز ســـــــــر زلف تو خوشبوی مشام است  

گوشم همه بر قول نـی و نغمه چنگ است 

چشمم همه بر لعـــــــــل لب و گردش جام است 

ای چاشنــــــــی قنــــــد مگو هیچ ز شکّر 

زانرو که مــــــــــرا در لب شیرین تو کام است 

تا گنـــــــج غمت در دل ویرانه مقیم است 

همواره مـــــــــــــــــرا کنج خرابات مقام است 

از ننگ چه گویی که مرانام زننگ است 

وز نام چه پرسی که مــــــــرا ننگ ز نام است 

میخـواره وسرگشته ورندیم و نظر باز 

وان کس که چو ما نیست دراین شهرکدام است 

با محتسبــــــم عیب مگویید که او نیز 

پیوسته چو ما در طلـــــــــــب عیش مدام است 

حافظ منشین بی می ومعشوق زمانی  

کایّام گـــل و یاسمـــن و عیــد صیــــــــام است