کجایید ای شهیـــــدان خــدایــــی بــلاجویــان دشــت کربـلایـــی
کجایید ای سبــک روحــان عاشـق پرنـده تر ز مــــرغان هــوایی
کجایید ای شـــــــهان آسـمانــــی بدانستــه فلک را در گشایی
کجایید ای ز جـــان و جـــا رهیــده کسی مرعقل را گوید کجایی
کجایید ای در زنـــدان شکستـــــه بداده وامـــداران را رهــایــی
کجایید ای در مخـــــزن گشــــاده کجایید ای نـوای بی نوایـــی
در آن بحرید کین عالم کف اوسـت زمانی بیـش داریــد آشنایـی
کف دریاســــت صورتــهای عالــم ز کف بگذر اگر اهـل صفایــی
دلم کف کرد کین نقش سخن شد بهل نقش و بدل رو گر زمایی
برآ ای شمس تبریزی ز مشرق
که اصل اصل اصل هـــر ضیایی
بسیاری چنین اند
مسافری بی قرار ٬ از شاخه ای به شاخه ای دیگر
همواره به جستجوی بخت
اما به هر مخاطره ای ٬باز خویشتن را می یابند
بیشتر سر گشته و کمتر بخت یار .
تا آن روز که دریابند چیزی را که می جسته اند
پیوسته با درون خویش نهان داشته اند
و آن چه شادمانشان می کند
تقسیم نان جان است به سفره ی دوستی
و با آن که بیشتر از همه دوستش دارند ٬
او را که عاشقند .
*سوزان پولیس شوتز*
به راستی که بار نیاز سنگین است .
مردمان از خود اندیشه ای ندارند و به هر سو که بکشانی کشانده می شوند .
تنها باید بدانی که از آدمیانی که از پله بالا می روند نمی ترسم زیرا همین بالا رفتنشان موجب جدایی از دیگران است .
زمانی که آدمیان همدست شوند دیگر از اهریمن کاری برنمی آید .
کارخردی دارم با نیازهای کم ٬ از این رو به دروغ گفتن نیازی ندارم .
به ناچیزان باید داد کرد ٬ و الا فرادستان حق خود را می ستانند .
من می خواهم که خردان بزرگ شوند ٬ چندان که دارایان دیگر بخشش خود را مایه ی تفاخر نگردانند ٬ و شانه خردان آسوده از بارگران ٬ راست گردد .
اگر بزرگی با بخشش همراه نباشد هیچ است . من می خواستم بخشندگی چون دریا باشد ٬ چون آفتاب بدون هیچ چشمداشتی .
دیری است آنچه تو می اندیشی از اندیشه من جداست . این ٬ همان جا آغاز شد که تو خود را بیش از دیگران در آینه می بینی .
برای رسیدن به ستیغ عظمت باید از سنگلاخ درشتی گذشت .
آیا زمانه چنان شده است که پدر و پسر سخن یکدیگر را در نمی یابند ؟ آیا بشر در دژ درون خود زندانی است ؟ و چنان تنهاست که چون به سوی دیگری آغوش می گشاید سینه اش تنها هوا را می فشارد ؟ اگر چنین است چرا بدسیرتان چنین یگانه اند و دست به دست هم داده اند تا ...
راهی که آرزو را به واقعیت می پیوندد ٬ راهی دراز است .
.
.
باد در تشویش
شیشه ها تاریک و پر رویا
پرده می لرزد
می گریزد قامتی زیر برش هایش
شمع گردن می کشد در سایه ها مایوس
- هیچ کس ٬ افسوس
شیشه ها خاموش و بی رویا
باد در غوغا.
در فراسوی مرزهای تن ات تو را دوست می دارم .
آینه ها و شب پره های مشتاق را به من بده
روشنی و شراب را
آسمان بلند و کمان گشاده ی پل
پرنده ها و قوس وقزح را به من بده
و راه آخرین را
در پرده ئی که می زنی مکرر کن .
در فراسوی مرزهای تن ام
تو را دوست می دارم .
در آن دوردست بعید
که رسالت اندام ها پایان می پذیرد
و شعله و شور تپش ها و خواهش ها
به تمامی
فرو می نشیند
و هر معنا قالب لفظ را وا می گذارد
چنان چون روحی
که جسد را در پایان سفر
تا به هجوم کرکس ها ی پایان اش وانهد ...
در فراسوهای عشق
تو را دوست می دارم ٬
در فراسوهای پرده و رنگ .
در فراسوهای پیکرهای مان
با من وعده ی دیداری بده .
احمد شاملو