انسان

نخستین عمل انسانی در افسانه خلقت سرپیچی انسان از فرمان خالق بود . انسان با خوردن میوه درخت بینش ، استقلال خود را اعلام و از خدا جدا می شود ، از این پس او مستقل ، آزاد ، ولی تنها و هراسان است ، از بند خوش بهشت رسته و امنیت بی کرانش را نیز از دست داده است . مضطرب از طرد ، رهایی ، دل گرفته از اندوه جدایی و ترسیده از بی پناهی از جهانی که برایش ناشناخته است ، استقلال یافته . طلایه داران این فردیت و جدایی او احساس گناه از عصیان علیه خالق مهربان ، شرم از برهنگی و ترس و اضطراب و رهایی و گمشدگی است و تنها به این وعده الهی دلگرم است که خدایش او را فراموش نخواهد کرد و در یافتن راه زندگی  تنهایش نخواهد گذاشت .

انسان در سیر تکامل ،خیزی بلند برداشته و از آنچه که او را با گذشته و سیستم طبیعیش وصل می کرده جدا شده ، شاید که تکامل او نیز در گروهمین جداییها و بریدنها بوده ، شاید در همین جاست که درد جان سوز جدایی و اضطراب جانکاه تنهایی و احساس گناه از عصیان ، با استقلال و تفرد انسان پیوند ابدی می خورد و بهای سنگین آزادی و فردیت تعیین می شود و تضاد بزرگ بین استقلال و وابستگی شکل می گیرد .

پیوست مجدد به اصل ، آرزوی قلبی اوست و استقلال و تفرد که به قیمت جدایی دردناک او از اصل به دست آمده ، شرط تکاملی وجودش . این جاذبه دو جانبه سبب گشته تا او نتواند یکی را به راحتی قربانی دیگری کند . پس چه بهتر که از این مرحله دردناک با هم حسی عبور کنیم .

بهانه

ای عشق همه بهانه از توست

من خامشم این ترانه از توست

               آن بانگ بلند صبحگاهی

               واین زمزمه ی شبانه از توست

من انده خویش را ندانم

این گریه ی بی بهانه از توست

               ای آتش جان پاک بازان

               در خرمن من زبانه از توست

افسون شده ی تو را زیان نیست

ور هست همه فسانه از توست

               کشتی مرا چه بیم دریا ؟

              طوفان ز تو و کرانه از توست

گر باده دهی و گرنه ٬ غم نیست

مست از تو ٬ شرابخانه از توست

               می را چه اثر به پیش چشمت ؟

               کاین مستی شادمانه از توست

پیش تو چه توسنی کند عقل ؟

رام است که تازیانه از توست

               من می گذرم خموش و گم نام

               آوازه ی جاودانه از توست

چون « سایه » مرا ز خاک برگیر

کاین جا سر و آستانه از توست

- هوشنگ ابتهاج -

آموختن

از سر ساقه ی خردی ٬ ناگاه

می پرد سیره ی نوپروازی

به سر ساقه ی خردی دیگر

و در آنجا ٬ چندی ٬

به عجب می ماند .

چه شکوهی دارد

کشف اسرار الفبا وقتی ٬

کودکی ٬

« آب » را می خواند !

- شفیعی کدکنی -

سخن بزرگان

فضای عشق در خانه تو شالوده ای است برای زندگی ات .   دالای لاما

حقیقت نیازمند نقد است نه ستایش .   فردریش نیچه

بعضی کتابها را باید چشید ٬ بعضی را باید بلعید و معدودی دیگر را باید خوب جوید و هضم کرد .   فرانسیس بیکن

همین که نتوانستی چیزی را از زنی پنهان کنی بدان که دوستش داری .   پال جرالدی

شکاکیت سرآغاز ایمان است .    اسکار وایلد

انتخاب

یکی زیبایی منظره را می بیند و دیگری کثیفی پنجره را !

این شما هستید که انتخاب می کنید ٬ چه ببینید و به چه چیزی فکر کنید .