میعاد

در فراسوی مرزهای تن ات تو را دوست می دارم .

آینه ها و شب پره های مشتاق را به من بده

روشنی و شراب را

آسمان بلند و کمان گشاده ی پل

پرنده ها و قوس وقزح را به من بده

و راه آخرین را

در پرده ئی که می زنی مکرر کن .

در فراسوی مرزهای تن ام

تو را دوست می دارم .

در آن دوردست بعید

که رسالت اندام ها پایان می پذیرد

و شعله و شور تپش ها و خواهش ها

                                                  به تمامی

فرو می نشیند

و هر معنا قالب لفظ را وا می گذارد

چنان چون روحی

               که جسد را در پایان سفر

تا به هجوم کرکس ها ی پایان اش وانهد ...

در فراسوهای عشق

تو را دوست می دارم ٬

در فراسوهای پرده و رنگ .

در فراسوهای پیکرهای مان

با من وعده ی دیداری بده .

                                  احمد شاملو