داستان دوست من

درک حقیقت و قضاوت بر نظام زندگی کاری است که هر کس باید برای خود بکند . چیزی نیست که در کتاب ها نوشته باشند .

او فکر کرد شاید لازم باشد از راه هشدار به رفیقش اشاره ای بکند اما نیازی نمی دید که کمک کند تا مردم بهتر یا هوشیارتر شوند . افسوس می خورد . می دانست که وقتی کسی به نیکبختی و فضایل خود می بالد و خودستایی می کند اغلب حرفهایش تو خالی است . انسان می تواند سبک مغزی های مردم را ببیند ٬ می تواند به آن ها بخندد یا بر آن ها دل بسوزاند ٬ اما باید آن ها را در راهشان آزاد بگذارد .

انسان ها هر یک روحی دارند که با روح دیگران درنمی آمیزد . دو نفر آدم می توانند نزد هم بروند و با هم حرف بزنند به هم نزدیک شوند ٬ اما روحشان مثل گلی است که در جای خود ریشه دارد و نمی تواند جابجا شود و با گل دیگر درآمیزد ٬ زیرا برای این کار باید از ریشه ی خود جدا شود و این ممکن نیست .

گل ها عطر خود را می پراکنند و تخم خود را به دست باد می سپارند ٬ زیرا دوست دارند با یکدیگر آمیزش کنند . اما هیچ گلی نمی تواند گرده اش را به گلی که می خواهد برساند . این کار به دست باد است که می آید و می رود و هر جور که بخواهد می وزد .

اگر آدم چیزی بداند و آتشی در دل داشته باشد که از همه ی لطافت ها بالاتر است ٬ از عهده ی همه کار برمی آید .

کتاب داستان دوست من (کنولپ) نوشته هرمان هسه