کوچه پس کوچه های تنهایی

خدایا! چگونه زیستن را تو بمن بیاموز٬ چگونه مردن را خود خواهم آموخت.

کوچه پس کوچه های تنهایی

خدایا! چگونه زیستن را تو بمن بیاموز٬ چگونه مردن را خود خواهم آموخت.

سیاه ٬ خاکستری ٬ آبی

 

چه شبی بود و چه فرخنده شبی .

آن شب دور که چون خواب خوش از دیده پرید .

کودک قلب من این قصه ی شاد ٬

از لبان تو شنید :

       زندگی رویا نیست .

       زندگی زیبایی ست .

       می توان ٬

       بر درختی تهی از بار ٬ زدن پیوندی .

       می توان در دل این مزرعه ی خشک و تهی بذری ریخت .

 

        می توان ٬

         از میان فاصله ها را برداشت .

         دل من با دل تو ٬

         هر دو بیزار از این فاصله هاست .

 

قصه ی شیرینی ست .

کودک چشم من از قصه ی تو می خوابد .

 

قصه ی نغز تو از غصه تهی ست .

باز هم قصه بگو ٬

تا به آرامش دل ٬

سر به دامان تو بگذارم و در خواب روم .

 

 تولدت مبارک همسر عزیزم

 

 

نظرات 2 + ارسال نظر
علی یکشنبه 8 مهر 1386 ساعت 08:23 ق.ظ

چه کسی می خواهد
من و تو «ما» نشویم...

خانه اش ویران باد!

اواره کوچه های تنهایی سه‌شنبه 16 آذر 1389 ساعت 06:02 ق.ظ http://mosafernor.blogfa.com

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد