کلیات سعدی

سلسلۀ موی  دوست  حلقۀ  دام  بلاست          هرکه درین حلقه نیست ، فازغ ازین ماجراست

گر   بزنندم  بتیغ  در  نظرش   بیدریغ          دیدن  او  یک  نظر صد  چو  منش خونبهاست

گربرود جان ما در طلب وصل دوست          حیف نباشد ، که دوست  دوستر از جان  ماست

دعوی عشا ّق  را  شرع  نخواهد  بیان          گونۀ   زردش   دلیل  ،  نالۀ  زارش    گواست

مایۀ پرهیزگار قو ّت صبر است وعقل          عقل   گرفتار  عشق  ،  صبر  زبون    هواست

دلشدۀ  پای  بند  ،  گردن جان در کمند          زهرۀ گفتار نه : کاین چه سبب  وان  چراست ؟

مالک  ملک وجود ، حاکم  رد ّ و قبول          هر چه  کند  جور نیست ، ور تو بنالی  جفاست

تیغ بر آر از نیام ، زهر  برافکن  بجام          کز قبل  ما  قبول  ،  وز طرف   ما    رضاست

گر بنوازی بلطف  ، ور بگذاری  بقهر          حکم تو بر من روان ، زجر تو بر من  رواست

هر  که  بجور رقیب  یا  بجفای  حبیب          عهد     فرامش    کند   ،   مد ّعی      بیوفاست

                             سعدی ! از اخلاق دوست هر چه برآید ، نکوست 

                             گو  همه  دشنام گو  ،  کز لب   شیرین    دعاست